Balony stratosferyczne, znane również jako stratostaty, są przeznaczone do lotów na wysokości od 20 do 40 km nad powierzchnią Ziemi. Wykorzystuje się je głównie do badań naukowych, takich jak badania promieniowania kosmicznego, zjawisk atmosferycznych oraz obserwacji astronomicznych. Balony te mogą unosić ciężkie ładunki, takie jak instrumenty pomiarowe, kamery i inne urządzenia badawcze. Dzięki nim możliwe jest prowadzenie eksperymentów w warunkach, które są trudne do osiągnięcia na powierzchni Ziemi.

W amatorskich misjach takich balonów wykorzystuje się typowe balony meteorologiczne z lateksu wypełnione helem. Pod balonem znajduje się spadochron, który pozwala na swobodne opadanie po pęknięciu balonu. Ładunek w wersji minimalnej zawiera radiowy nadajnik telemetryczny, który nadaje pozycję i wysokość odebraną z systemu GPS, dodatkowo może być przekazywana zmierzona temperatura, ciśnienie, stan naładowania baterii. Taki nadajnik jest albo konstrukcją typu DIY (stworzoną hobbistycznie) albo wykorzystuje się odnalezione sondy meteorologiczne, które po przeprogramowaniu mogą mieć drugie życie w kolejnych misjach balonowych. Dodatkowo balon może także unosić nadajnik SSTV oraz kamerę video. SSTV to jest technika przesyłania statycznych obrazów drogą radiową. Mogą być to przygotowane na ziemi pamiątkowe obrazki, lub w wersji bogatszej zdjęcia z kamery pokładowej. Kamera może także rejestrować przebieg całego lotu na kartę pamięci. Często wynoszone do góry są także inne urządzenia przygotowywane przez amatorów krótkofalarstwa np. przemiennik do prowadzenia rozmów na dużą odległość, eksperymentalne nadajniki telemetryczne (tracker-y) itp. 

Istotnym elementem takiej misji jest próba odnalezienia ładunku po wylądowaniu. Przysparza to dużo emocji i wrażeń podczas oczekiwania na lądowanie i samo poszukiwanie i podjęcie ładunku. Miejsce lądowania jest bardzo przypadkowe, więc podjęcia mogą być łatwe (pole, łąka) lub trudne np. terenach leśnych (wysokie drzewa lub bagna).